Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/225

cy! — myślała w duchu Tina. — Podobne wystąpienie bardzo ładnie świadczy o Smith‘cie...
 — Znalazła się panna hrabianka w wielkim kłopocie! — mówił ten dalej.
 — Kłopocie?
 — Kto dosiądzie „Magnusa“ w „Derby“...
 — Jeszcze nie tracę nadzieji...
 — Możesz ją stracić, bo za parę godzin trup Grota będzie w gliniankach! — po polsku pomyślał Smith, a po angielsku głośno dodał. — A jeśli?
 — Nie zastanawiałam się nad tem dotychczas!
 — Bardzo ciężka sprawa! Wszyscy prawie żokieje jutro zajęci... Zapisy do „Derby“ wyjątkowo liczne... Chyba nie posadzi panna hrabianka chłopca stajennego?...
 — Powtarzam, nie zastanawiałam się... Może wycofam „Magnusa“... Może pojedzie na nim Błaszczyk... o ile Grot się nie znajdzie, Zna konia...
 — Co, ten smarkacz?... Przegra wyścig i zepsuje ogiera. Stanowczo odradzałbym pani...
 Tyle powagi zabrzmiało w głosie rzekomego syna Albionu, a rada tak wyglądała na szczerą, że Świtomirska mimowolnie przytwierdziła.
 — Ma pan rację! Błaszczyk nie potrafiłby pojechać na „Magnusie“. Najprędzej wcale nie puszczę konia...
 — Lepsze to, niźli go zmarnować! — znów sentencjonalnie zauważył Smith. — „Magnus“ miał szanse tylko pod Grotem. Jest to koń kapryśny i kto inny nie potrafi sobie z nim dać rady...
 — Wdzięcznam panu za te słuszne uwagi!
 — Takie jest moje głębokie przekonanie! A my, anglicy, nie rzucamy słów na wiatr! Przepraszam

223