Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/232

 — Ja za to mam niezwykle ważną wiadomość! — nie pozwoliła mu dokończyć zdania. — Przybył do mnie ktoś, kto może wskazać, gdzie prawdopodobnie więżą Grota...
 — Niemożebne!
 — Niech pan w tej chwili przyjeżdża!
 — Już jadę!
 W niespełna kwadrans później cała trójka — Tina, Den i Maliński — mknęli autem przez miasto, kierując się w stronę Pragi. Była godzina po ósmej i poczynało się już zmierzchać.
 Wyminięto Pragę, skierowano się w stronę Grochowa. Za Grochowem, Maliński polecił szoferowi zwolnić tempo i począł bacznie się rozglądać.
 — Jechałem wtedy pociemku — mruczał — ale uważałem dobrze... Jakbym się domyślał, że to kiedy na coś się przyda... Willa stoi nieco na uboczu... Lasek... zarośla...
 — A może zmylił pan drogę? — zauważył Den.
 — Nie... nie.. Tu napewno!... Zaraz natrafimy na murowany krzyż... Jest!...
 — Prawda!
 — Teraz skręcimy na lewo...
 Jeszcze parę minut jazdy i naprężonego oczekiwania.
 — O, lasek!... Za laskiem przystaniemy...
 Istotnie, gdy samochód przemknął przez zagajnik, zdala zamajaczyły kontury niewielkiego domostwa.
 — Wysiadamy...
 Willa leżała przed niemi może o sto kroków. Bezpieczniej pieszo się tam udać. Mały, parterowy, drewniany domek czynił opuszczone wrażenie.

230