Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/24

 — Ile pan może pożyczyć... i jakie warunki? — uciął Świtomirski krótko, znudzony długim wstępem.
 — Jedna moja ciotka, pozostawiła u mnie dwadzieścia tysięcy. Ja bez jej wiedzy... Dla pana hrabiego...
 Dziwnym zbiegiem okoliczności każdy lichwiarz ma jakąś ciotkę, albo starą kuzynkę i jej kapitalik, a nie swój własny rzekomo oddaje, chcąc się tem lepiej zabezpieczyć. Hubie wszystko było jedno, od kogo dostanie pieniądze.
 — Tylko dwadzieścia? — zapytał. — A nie można więcej?
 — Niestety! — rozkrzyżował ręce pan Lisik. — Niestety, panie hrabio! To wszystko, czem służyć możemy! Sumkę tę nawet zabrałem ze sobą... Ale pan hrabia rozumie, nie moje pieniądze, pragnąłbym gwarancji...
 — Mogę dać weksle, czeki... Posiadam w lubelskiem majątek...
 — Tak... tak... panie hrabio! Ale weksle, czeki to dzisiaj... Trochę się obawiam... Majątek znów...
 — Czyżby co wiedział? — przemknęło przez myśl Hubie. W takim razie pocóż się zgłaszał? Więc o cóż chodzi? — rzekł głośno.
 — Gdyby tak zastaw....
 — Ja panu mam dać zastaw? — zawołał Świtomirski, mocno rozczarowany — Jaki? Żadnych kosztowności ani biżuterji na podobną sumę nie posiadam...
 — Ale pan hrabia ma konie!
 — Konie pod zastaw?
 Lisik skinął głową. Widząc, że hrabia go nie rozumie lub nie chce zrozumieć, począł tłumaczyć.

22