Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/242

niając „Ruth“ wielkiemi susami. Coraz wyraźniejsza stawała się stalowa kurtka i czarna czapka. Pochylony nad szyją konia jeździec, wyrzucał go naprzód, energicznemi, mocnemi ruchami.
 — A smarkacz przeklęty! — posłał pod adresem Błaszczyka niezbyt pochlebny epitet. — Nauczył się jeździć od Grota! Jego ruchy... Ano, zobaczymy...
 Teraz i on zabrał się nie na żarty „do pracy“, ponaglając „Ruth“ do szybszego biegu, ile było siły... Daremnie...
 Coraz bliższy się stawał świszczący oddech ogiera Switomirskiej i coraz mocniej dźwięczały okrzyki, wymieniające nazwę „Magnusa“.
 — Tam, do licha! Mimo tylu zabiegów, nie miałby zwyciężyć? Czyż ma mu wydrzeć triumf — zwykły chłopak stajenny?
 Byłby może Smith rzucił się do jeszcze zawziętszej walki, byłby może długo walczył na „prostej“ z „Magnusem“ o palmę pierwszeństwa — gdyby w tejże chwili nie zabrzmiał głośny okrzyk, który posłyszał, nawet mimo pędu konia.
 — Dzień dobry, mister Smith...
 To nie głos Błaszczyka! Chłopak nigdy nie ośmieliłby się tak odezwać! Ten głos? Złudzenie...
 Mimowoli odwrócił głowę.
 Jeździec w stalowej kurtce, nie przestając wyrzucać „Magnusa“, patrzył na niego ironicznie... Był obecnie tuż przy jego boku i Smith dalej nie mógł się mylić. Zresztą tamten powtórzył:
 — Cóż przegraliśmy, panie Grzelak!
 — Grot... Niemożebne... Grot...
 Halucynacja!... Przecież Grot leży w gliniankach... Grot dosiada „Magnusa“ i go obecnie wyprzedza?... Smithowi troi się chyba w oczach?...
 Zwarjował?...

240