Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/30

 — Chciałbym uczynić zakład... — począł Świtomirski.
 — Hm... właściwie...
 Huba wyciągnął z kieszeni paczkę banknotów. Ich widok rozproszył obawy gospodarza.
 — Właściwie — dokończył poprzednie zdanie — nie powinienem przyjmować zakładu. Chodzi hrabiemu zapewne o „Magnusa“, ma on się spotkać z moją „Ruth“... Ja jestem przekonany, że wygram... pan hrabia również... Co prawda, obu nas może pogodzić „Grom“... Przegrywał on do mojej klaczy, ale z tym łajdakiem Kasprzykiem nigdy nic nie wiadomo, tak ciemni konie...
 — Przywiozłem piętnaście tysięcy! — oświadczył Huba, który z pozostałej mu sumy, pragnął dwa zatrzymać na „drobne wydatki“. — Nie chcę stawiać w totalizatora... Za mną rzuciliby się wszyscy, wypłata byłaby żadna... Przyjmie pan?
 Ciemniowski certował się jeszcze:
 — Wiecznie hrabia kusi...
 — Jaką pan da „cotę“?
 — Jakąż mam dać „cotę“? Załóżmy się piętnaście za piętnaście...
 — To mi się nie uśmiecha! — mruknął Huba. — Gdybym nawet postawił w totalizatorze, otrzymałbym z górą podwójną wypłatę. Sądziłem, że pan da lepsze warunki...
 — Hm... lepsze warunki...
 Ciemniowski zastanawiał się chwilę. Stawka Świtomirskiego nęciła go i nie miał zamiaru jej wypuścić, z różnych, sobie wiadomych względów. Wreszcie powoli jął obliczać:
 — Powiedzmy, hrabia nie stawia w totalizatorze... Wysokość wypłaty? Nasze konie będą obstawione jednakowo, choć „Magnusa“ faworyzują staj-

28