Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/50

 — Więc słuchaj! „Derby“, żeby tam nie wiem co było, muszę wygrać na „Magnusie“...
 — Wygra pan! — z przekonaniem zawołał chłopak.
 — Jak nic nie przeszkodzi, to wygram... Lecz tu na torze grasuje szajka, która temu będzie chciała przeszkodzić...
 — Żeby mi tam góry kładziono złota...
 — Wiem, że cię nie przekupią! Ale mogą się zakraść, zechcą może zatruć konia.
 Gniew zamigotał w oczach Błaszczyka.
 — Ja bym im dał!
 — Nie wolno ci więc na chwilę opuszczać „Magnusa“! Masz sypiać u niego w „boksie“. Rozumiesz?
 — Rozumiem!
 — Nie wierz nikomu i niczemu! Strzeż się nawet innych chłopaków stajennych... Pamiętaj, że to już nie o hrabiego, ale o mnie chodzi...
 Błaszczyk wyprężywszy się, skinął głową. Znać było, że jest dumny z pokładanego weń zaufania i otrzymane zlecenie wypełni jaknajściślej.
 Grot czas jakiś jeszcze bawił w stajni. „Magnusa“ długo pieścił i klepał po szyi, co ten przyjmował z jawnem zadowoleniem. Później zajrzał do innych koni. Tamte zaliczano ledwie do średniej „klasy“ — i dlatego może, mniej je lubił. Zajrzał tedy do „Manzanares“, która dotychczas nie zdobyła pierwszej nagrody, do „Ideala“, wcale niezłego konia, lecz któremu na finish‘u brakło „serca“, wreszcie do „Burzy“ — klaczy kapryśnej i biegającej nierówno. Z tych to czterech koni składała się stajnia Switomirskiego.

48