Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/70

 — Czemuś się zmięszała? — zapytał.
 — At nic!
 — Czego chciał? Przysłał go Świtomirski? —
 Irma bawiła się batystową chusteczką. Później roześmiała się głośno, lecz ten ktoby ją dobrze znał, odgadłby, że śmiech artystki nie jest całkowicie szczery.
 — Niema tu żadnych sekretów! — wreszcie rzekła. — Widzę, zaczynasz się stawać zazdrosny! Uszycki, który coś nie coś o tem wie albo się domyśla, że pragnę zerwać z Hubą, pojawił się u mnie niespodziewanie wyznał swą gorącą miłość i zaofiarował usługi...
 — Cożeś mu odpowiedziała?
 — Podziękowałam... i wyprawiłam za drzwi, bo oczekiwałam na ciebie...
 Grota zadowolniło wyjaśnienie. Właściwie sam nie mógł określić czy jest o kochankę zazdrosny. Szedł do niej z innym zamiarem i częściowo odwiedziny Uszyckiego były mu na rękę...
 Ona tymczasem bacznie śledziła go ukradkiem. Wyczuć się dawało, iż pragnie poruszyć jakiś temat, ciężki zapewne i nie wie, jak rozpocząć.
 Podeszła do Grota, siadła obok na otomanie i przytuliwszy się doń swoim zwyczajem, jęła mówić.
 — Pozostawmy tego błazna Uszyckiego w spokoju... Głupi, zarozumiały bufon... Jest sprawa daleko poważniejsza...
 — Słucham?
 — Wielokrotnie zapytywałeś mnie w jaki sposób ułoży się dalszy nasz stosunek i jak sobie wyobrażam naszą przyszłość...
 Grot drgnął.

68