Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/71

 — Wiesz, że i ja w tym zamiarze do ciebie przyszedłem, aby ostatecznie wyjaśnić...
 — Dobrze się więc składa! Rozumiem, iż męczy cię obecna fałszywa sytuacja. Mnie również ona nuży. Ty musisz pozostać u Świtomirskiego do „Derby“, bo chcesz wygrać na „Magnusie“... Ja zerwę z nim wcześniej, a właściwie już zerwałam...
 — Rozumiem! — przytwierdził, choć niezbyt rozumiał dokąd to wszystko zmierza.
 — Musimy się jednak już teraz zabezpieczyć, abyś po „Derby“, gdy opuścisz Świtomirskiego mógł stanąć na własne nogi...
 — Jak to sobie wyobrażasz?
 — Pragnę, żebyś miał własną stajnię wyścigową!
 Począł się śmiać.
 — Piękne pragnienie! — zawołał — ale posiadam zaoszczędzonych ledwie parę tysięcy, a najskromniejsza nawet stajenka wymaga wielkiego wkładu...
 — Nie jest to znów takie niemożliwe! — zauważyła — tylko uważnie posłuchaj!...
 Niczem wąż oplatała się koło niego i jak wąż kusiciel zajrzała mu w oczy.
 — Połuchaj więc... Ja również mam kapitalik... Gdybyś się zgodził na pewną kombinację, można go podwoić, albo potroić...
 — Kombinację?
 Zawahała się. Raptem wyrzuciła:
 — Przegraj na „Magnusie“!
 Grot zerwał się z otomany.
 — Ja mam przegrać na „Magnusie“? Nigdy! Ty śmiesz mi to proponować?
 Poczerwieniał z oburzenia. Nie spodziawał się posłyszeć słów podobnych z ust kochanki.

69