Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/78

A to wszak „Magnus“! — wskazała na ogiera, obok którego stali — Z całej duszy mu życzę triumfu!...
 — Dziękuje pani! — odparł, a w duchu zauważył — Łże, ani się zająknie...
 — Pozostawię was na chwilę samych! — oświadczył Świtomirski, zauważywszy zdala znaki, jakie mu dawał któryś z członków towarzystwa — ale wnet powrócę...
 Ledwie zdążył odwrócić się hrabia, Irma cicho szepnęła:
 — Odpraw chłopca! Zaraz...
 Grot zrozumiał.
 — Błaszczyk! — rozkazał — w ubieralni zostawiłem w marynarce chustkę. Biegnij i przynieś natychmiast. Sam potrzymam „Magnusa“...
 Chłopak, jak strzała pomknął w stronę garderób.
 Tego tylko potrzeba było Irmie.
 — Namyśliłeś się? — rzuciła przyciszonym głosem.
 — Tak!
 — I cóż? Czas nagli!
 — To samo odpowiem, co i wczoraj! Dziwię się, że jeszcze nalegasz...
 — Ostatnie twoje słowo?
 — Irmo, gdybym wiedział, że o to dręczyć mnie będziesz, nie odprawiłbym chłopca.
 — Nie ciężko ci ze mną się rozstać?
 — Przerwijmy rozmowę...
 — Boże! Jakam ja nieszczęśliwa...
 Tu Irma, jakby chcąc ukryć cisnące się do jej oczu łzy, odwróciła się wstronę „Magnusa“ i jęła klepać konia po szyi. Ten z początku spokojnie znosił pieszczoty, lecz nagle, przestraszywszy się czegoś, szarpnął i skoczył do tyłu.

76