Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/83

 — Ależ ja nie posądzam pana! Tem bardziej po tamtym postępku... Tylko dzisiejszy wyścig „Magnusa wydaje się podejrzany...
 — Oczywiście, panie magrabio...
 — Wspominał pan wtedy o jakichś intrygach, zdaje się... „demonie wyścigów“?...
 — W głowę zachodzę!...
 — Analiza za chwilę wszystko wykaże!... Ale czy przed wyścigiem nie zauważył pan nic niezwykłego?
 — Nie!
 — Nikt nie zbliżał się do konia?
 — Tylko hrabia Świtomirski, ja i chłopiec stajenny, Błaszczyk!
 — Ręczy pan całkowicie za Błaszczyka?
 — Jak za siebie samego, panie margrabio!
 W tejże chwili wszedł do gabinetu lekarz weterynarji.
 — I cóż, panie doktorze? — zapytał żywo prezes.
 Lekarz pokręcił głową.
 — Doprawdy, bardzo dziwne... Analiza nie wykryła nic...
 — Nie wykryła nic!
 Zarówno prezes, jak Świtomirski i Grot niemal jednocześnie wydali ten okrzyk. Grot tak silnie wierzył, że w jakiś niepojęty sposób przed wyścigiem zatruto „Magnusa“ i tak niezwykłe mu się wydawało oświadczenie lekarza, że podskoczywszy żywo ku niemu, zawołał
 — Pomylił się pan!
 — Niestety, nie pomyliłem się! — odparł tamten. — Nic oficjalnie zarzucić nie mogę!... Choć i mnie niepojętą się wydaje porażka „Magnusa“...

81