Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/88

się Grota ma oznaczać. Grot długo, starannie oglądał ogiera, wreszcie wydało mu się, iż zauważył małą zaschniętą kropelkę krwi, ślad ukłucia na szyi.
 Nie ulegało najlżejszej wątpliwości... A może się mylił?
 Rzucił się w stronę Błaszczyka, który osowiały stał na progu boksu. Potrząsnął chłopakiem gwałtownie.
 — Błaszczyk? Ty?
 Chłopak począł płakać.
 — Panie... Jak pan może mnie posądzać... Toć ja z powodu przegranej tego „Magnusa“ mało nie zwarjuję...
 — Gadaj, kto?... — w dalszym ciągu potrząsał chłopakiem.
 Błaszczyk chlipał coraz mocniej.
 — Cościk zrobili koniowi... Ale, kto... Sam łba mało nie złamię...
 — Kto ostatni był przy koniu?
 — Ja cały czas... Później pan go trzymał, mnie posłał po chustkę... Pan powinien wiedzieć lepiej...
 Grotowi pociemniało w oczach. On wysłał chłopaka, a sam trzymał konia. Tego jeszcze brakowało, aby podejrzenie miało paść ostatecznie nie niego.
 — Tam, do licha...
 Tymczasem Błaszczyk namyślał się, jakby nie śmiać czegoś powiedzieć, wreszcie zebrawszy na odwagę, wyjąkał:
 — Była... z panem... ta pani...
 — Jaka? — zawołał, zapomniawszy o Irmie.
 — Ano ta, co z hrabią naszym przyszła... Ale przecie to chyba nie ona...
 Nagle Grota uderzyła pewna myśl. Myśl tak potworna i okropna, że w pierwszej chwili sam przed sobą nie śmiał jej wypowiedzieć. Dopiero po chwili mimowolne wyszeptały usta:
 — „Demon wyścigów“... to kobieta!

86