Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/92

 — Wiem, że nic pomóc nie możesz! — odparł Switomirski. — Dziękuję ci w każdym razie za ten dowód przyjaźni...
 Zapadło milczenie. Huba wychylił duszkiem szklankę koniaku. Uszycki powoli zapalał cygaro, wreszcie odezwał się po chwili:
 — Co zamierzasz?
 — Chcę wyjechać!
 — Dokąd?
 — Nie wiem jeszcze!... W każdym razie daleko! Rychło się dowiesz...
 — Sądzisz, że to najlepsze rozwiązanie sprawy?
 — Zapewne...
 Znów zaległo milczenie. Lecz jeśli Uszycki wiedział już bardzo wiele — nie był bowiem człowiekiem, który bez ukrytego celu zapraszał kogo na kolację — jeszcze swej misji nie spełnił do końca.
 — Smutne to wszystko! — rzekł, przybierając zgnębioną minę — a tem smutniejsze, że przez tego łajdaka Grota!
 — Nie rozumiem...
 — Żywiłeś doń nazbyt duże zaufanie... Tymczasem przysiągłbym, że umyślnie przegrał wyścig...
 Posłyszawszy ostatnie zdanie, Switomirski ożywił się nieco i otrząsnął z apatji. Zaprotestował żywo w obronie swego żokieja.
 — Raz już na wyścigach robiłeś aluzje... Obecnie powtórnie oskarżasz Grota! Na jakiej zasadzie? Bezwzględnie uczciwy człowiek.
 — Hm... Wątpię!
 — Mów wyraźnie! Posiadasz dowody?
 — I tak i nie!... Bezpośrednich dowodów nie posiadam!... W każdym razie, to co ci powiem, wstrząśnie mocno twojem zaufaniem do Grota.

90