Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/107

 Fryderyk, choć złości się często i dąsa jest do przyjaciółki niezwykle przywiązany, uważa ją za jedyną oporę w życiu, przenosząc wszystko, byle ukochanej ostatecznie nie utracić. George zaś aczkolwiek Chopin niejednokrotnie przeszkadza i cięży, poczyna żywić dlań coś w rodzaju macierzyńskiego uczucia, nie mającego zgoła nic wspólnego z miłosnym afektem. Stawia go więc w jednym rzędzie ze swemi dziećmi i nieraz w listach nadmienia: „moja trójka: Chip, Solange i Maurycy“.
 To też, gdy „Chip’a“ spotykają życiowe katastrofy, potrafi być czułą i oddaną, szczególniej w 1842 r. Rok ten, istotnie gra rolę fatalną w życiu mistrza i odtąd, jak zaznacza większość biografów, datuje się jego schyłek fizyczny. Następuje cios za ciosem: w kwietniu umiera najlepszy przyjaciel Matuszyński, w maju — ojciec w Warszawie. Chopin zapada w stan apatji i melancholji, zarzuca nawet muzykę. Wówczas Sand czyni, co tylko może, byle dotkniętego nieszczęściem podnieść na duchu i pocieszyć. Pisze do matki, pani Mikołajowej Chopin, iż od tej pory poświęci się całkowicie Fryderykowi, zapraszając jednocześnie jego siostrę panią Ludwikę Jędrzejowiczową wraz z mężem do Nohant.
 Państwo Jędrzejowiczowie przybyli i spędzili dwa miesiące: sierpień i wrzesień a pobyt ich oddziałał kojąco na przygnębionego i zroz-