Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/123

chu, za niebezpieczną agitatorkę... dają do zrozumienia, żeby się uspokoiła...
 „Reakcja nadciąga!“ oświadcza i zniechęcona, rozgoryczona nowym kochankiem — „ludowładztwem“ ucieka na wieś. Stamtąd prowadzi korespondencję z najzawziętszymi rewolucjonistami, ale sama działalność ogranicza się... do korespondencji.
 Między innemi pisze list do Ludwika Napoleona, późniejszego Napoleona III, w którym oświadcza, że uważa go za bożka socjalizmu. Napoleon odpisuje uprzejmie i nadsyła swą książkę „l’Extinction du Pauperisme“.
 Mimo, że Sand się rozczarowała, następnie w swych obliczeniach, co do przekonań przyszłego cesarza, dobry stosunek pozostał, bo ten uczynił jej prezent, już jako monarcha, z innego swego dzieła p. t. „Juljusz Cezar“. Wprawdzie w 1870 r. miał jakiś czas do niej żal za złośliwe opisanie, w jednej z powieści, cesarzowej Eugenji, ale i z tego udało się George jakoś wytłomaczyć.
 Na tych występach kończy się rewolucyjna działalność świetnej pisarki.

ŻYCIE W NOHANT

 Nie odnalazłszy szczęścia ani w licznych miłosnych przygodach, ani w rewolucyjnych poglądach, George Sand postanowiła zdala od nie-