Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/16

 — Skoro w Paryżu stworzysz sobie niezależne stanowisko — zabierzesz je do siebie!
 Aurora milczy.
 — Przyjechałem — ciągnie młodzieniec dalej — właściwie na parę tygodni wypoczynku do rodziny — siedzę parę miesięcy... dla ciebie... Obecnie wracać muszę! Zresztą ten pobyt, widząc, jak się tu z tobą obchodzą, zabija mnie! Auroro! błagam po raz ostatni! Uciekajmy!...
 Pani Dudevant milczy. Sandeau załamuje ręce.
 — Czy nie pamiętasz naszych przysiąg, naszych zaklęć, naszych pocałunków... w jasną księżycową noc w brzozowym gaiku! Czy nie pamiętasz, gdyś mówiła — pójdę za tobą wszędzie!
 Drgnęła.
 — Cicho, cicho Julku! Wszystko pamiętam i może... może wkrótce więcej się stanie niźli sam przypuszczasz...
 — Więc?
 — Nic ci teraz nie powiem, prócz... że... mojego chłopaka bardzo ko... — ciąg dalszy utonął w długim pocałunku.
 — A teraz idź... już idź... — szeptała — resztę pozostaw mnie! Nie chcę, by mąż mój cię tu zastał!
 A gdy młodzieniec oddalał się powoli, rzuciła jakby radośnie:
 — Zobaczymy się niedługo! Gdzie? Na szerokim świecie! Na wolności!