Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/18

 — Tak, tak — mówił pozornie jeszcze spokojnie baron ...żona. Znamy takie żony!
 Wybuch długo hamowanych nerwów wisiał w powietrzu. Aurora zerwała się gwałtownie miejsca, chcąc odejść.
 — Zostaniesz tu! — krzyknął Dudevant, uderzając pięścią w stół — zostaniesz i wysłuchasz, co mam do powiedzenia... przy wszystkich!
 Lecz i Aurora straciła już cierpliwość.
 — Czego chcesz — zawołała z błyszczącemi oczami — znów mnie obsypywać gradem wymysłów? A może chcesz mnie uderzyć? Tak jak wtedy! Doskonale pamiętam! Bądź spokojny, bić ci się teraz nie pozwolę!
 — A ja się zdradzać nie pozwolę!
 — Ale wolno ci z pokojówkami wyprawiać niemal w mojej obecności wszystko, co się podoba? Nie! nie! dość tego dość...
 — Cóż pani zamierza?
 — Uciec stąd, uciec jaknajprędzej...
 — O ile ja zechcę!
 — Ty mi masz co do rozkazywania? Ja ci mam być żoną! Patrzcie panowie — zawołała do obecnych, wyciągając papier z za gorsu — oto jego testament...
 Baron poczerwieniał i zbliżył się do niej
 — Ukradłaś?
 — Nie ukradłam a przypadkowo znalazłam między papierami na biurku! Nie podchodź —