Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/38

europejskiej. Mówi obszernie o zadaniach Francji, obowiązkach Wielkiej Brytanji. To ożywia milczącego gościa, bo wpatruje się w niego błyszczącemi oczami, poczem w pewnym momencie niespodzianie woła:
 — Ot, co znaczy równowaga!
 Podrzuca talerz do góry i z wprawą zawodowego żonglera chwyta go na podstawiony widelec.
 Ogólne osłupienie. Najwięcej przerażona jest normandzka dziewczyna w krótkiej spódniczce i w wyciętym, aksamitnym staniku, usługująca do stołu. Wywraca półmisek na głowę profesora Lerminier, poczem śmiejąc się do rozpuku, pada na niezajęte krzesło.
 — Co to ma znaczyć? Proszę natychmiast wstać! — woła oburzony Planche.
 — Usiadłem na swojem miejscu i zostanę! — odpowiada dziewczyna, szybkim ruchem ściągając perukę! Jest nią przebrany Musset.
 Wszyscy się śmieją, prócz Planche’a i poważnego profesora, który wycierając poplamione ubranie zwraca się do swego sąsiada — angielskiego dyplomaty.
 — A kim pan jest właściwie, co tak świetnie wykłada zasady europejskiej równowagi?
 — Ja... artystą cyrkowym... nazywam się Debureau... zostałem zaproszony w celu zademonstrowania politycznych eksperymentów...