Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/41

 — Tak nam dobrze!
 — Lepiej być nie może! George! Mam pomysł!
 — Pewnie nowe szaleństwo! Słucham!
 — Nie szaleństwo a projekt poważny! Wyjedziemy!
 — Wyjedziemy razem? Świetnie! Dokąd?
 — Do Włoch... do Wenecji! Tylekroć opisywałem Wenecję, pamiętasz w mojej „Venise la rouge“ a nigdy nie byłem... Tam dopiero prześnimy prawdziwy sen o szczęściu! A ile wrażeń przywieziemy!
 — Ty mój najdroższy chłopaku!
 Przywarli do siebie; chwilę długą pozostali w bezruchu. Fascynowała ich niebieska kraina lagun, wspaniałe pałace patrycjuszy, wieże kościołów Św. Marka... Pierwsza George wyrwała się z zadumy. Z przerażeniem spojrzała na kochanka. Był blady, sztywny, oczy patrzyły szklisto, nieprzytomnie.
 — Alfredzie! Alfredzie! — zawołała z przerażeniem — co ci jest?
 — Nic... nic... mówił, powoli przychodząc do siebie.
 — Zamiast cieszyć się... zapadasz w jakąś rozpacz... możeś chory...
 — Nie, ale kiedyśmy siedzieli... miałem taką okropną wizję...
 — Wizję? Jaką? Mów!