Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/73

go, choćbym miała nawet lec na poprzek jego drzwi!...
 Wszystko, co ongi przeżywał Musset, obecnie przeżywa ona: błaga, poniża się — daremnie. Szuka zapomnienia, to pozując do rzeźby Eugenjuszowi Delacroix, to spędzając wieczory w teatrze, próżno usiłuje pracować, z kart wyziera szyderczo uśmiechnięta twarz Alfreda.
 Wkońcu, niby druga Ninon de Lenclos, obcina wspaniałe swe włosy, swą chlubę i dumę, śle kochankowi.
 — Jeśli zechcesz... i głowę obetnę dla ciebie! — dodaje.
 Poświęcenie podobne wzrusza Musset’a. Po raz trzeci pokój zostaje zawarty.
 Rozpoczyna się ostatni akt.
 Parę tygodni spędzonych w miłości i zgodzie. Celem uczczenia zwycięstwa, urządza Sand wspaniały obiad 13 stycznia 1835 r., zapraszając licznych przyjaciół i znajomych, tych w pierwszym rzędzie, którzy ponowne zbliżenie z Alfredem odradzali.
 — Nikt mi go nie odbierze! — triumfuje — zawsze do mnie powróci!
 Istna sielanka. Niby zakochaną parę gołąbków widują ich w Komedji Francuskiej, na przechadzkach, a potem...
 Znów sceny niebywale gwałtowne.