Strona:Stanisław Antoni Wotowski - George Sand.djvu/76

szukać się może w sztukach teatralnych poety „Nie igra się z miłością“ i w przysłowiu „Czynić nic nie mówiąc“ („Faire sans dire“).
 Tak w świetle pamiętników i własnych wspomnień, rysuje się dola i niedola płomiennych porywów romantycznych — dwojga słynnych. gwiazd literatury francuskiej połowy XIX wieku

ANTRAKT

 Życie George Sand nie byłoby splotem niezwykłych przygód sercowych i powikłań sentymentalnych gdyby autorka „Lelji“ i „Indjany“ po burzliwych przeżyciach z Mussetem poświęciła się wyłącznie pracy literackiej, lub powróciła w zacisze domowego ogniska.
 Słusznie zauważył któryś z biografów, iż ciężko sądzić ludzi owej epoki miarą przeciętną naszych dusz. Rozegzaltowane, uniesione jakimś entuzjazmem nam zgoła nieznanym, wywyższone własnemi nieszczęściami, wzdychały wciąż za czemś niezwykłem, pożądały co raz to nowej miłości, namiętności... szału.
 Tem właśnie różni się Sand od innych kobiet, których niezbyt budujące postępki notowała historja, że wybryki jej pochodziły nie ze zmysłów a z rozigranej wyobraźni. Gdy wyobraźnia stygła — ubóstwiany zmieniał się w uciążliwego kochanka.