Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/13

ną wszędzie pokazać się wypadało — nagle jej zachowanie uległo zmianie zasadniczej...
 Zamilkła — i trudno z niej było słówko wydobyć.
 Próżno usiłował Otocki ożywić rozmowę. Poza, zdawkowemi, krótkiemi „tak lub nie“, nie otrzymywał innej odpowiedzi. Panienka machinalnie dłubała widelcem w podawanych zakąskach i potrawach — zamyślona, rzekłbyś zapomniawszy o swym towarzyszu.
 Wreszcie zaczęło go to niecierpliwić.
 — Czy pani ma jaką przykrość? — zapytał obcesowo.
 — Ja? — drgnęła lekko — czemu?
 — Siedzi pani nieswoja... obca tu duchem...
 — Zawsze taka jestem...
 — A jednak, gdyśmy się poznali, wydawała się pani weselsza.
 — Zdawało się panu...
 Znów milczenie.
 Otocki postanowił zaryzykować.
 — Czyżby jaka tragedja życiowa?
 — Ach! — zawołała ze zniecierpliwieniem w głosie — Przypomina mi pan młodego studencika... Ledwie godzinę się znamy, a już... wyspowiadaj się... otwórz swą duszę!... Zapewniam, nie przeżywam żadnej tragedji...
 — A jednak...
 — Nic...
 — To pocoś „oczkowała“ do mnie i zgodziła

7