Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/20

ramię. W drugiej rączce nadal mocno trzymała walizkę.
 — Czy pan mieszka sam?
 Na podobne pytanie najmniej był przygotowany.
 — Sam... Szczęśliwie jestem dotychczas kawalerem!. Ale czemu to panią zaciekawia?
 — Pragnę pojechać do pana!
 — Pani? Do mnie?...
 Gdyby Otockiemu, oświadczono, że mają go w tej chwili posiekać na kawałki, głos jego nie zabrzmiałby mniejszem zdziwieniem.
 — Do mnie chce pani pojechać? — powtórzył.
 — Cóż pana to tak dziwi? — roześmiała się, pokazując rząd białych i równych, jak perełki, ząbków — Nie przywykł szanowny autor do odwiedzin niewieścich?
 — Tak... Lecz...
 — Bo byłam taka nieznośna przy kolacji... Obiecuję całkowitą poprawę... A może nie jestem ładna i nie podobam się panu dobrodziejowi...
 — Pani mi się nie podoba?
 W każdym mężczyźnie drzemie ukryty samiec. Choćby ten mężczyzna był najkulturalniejszy. Wystarczy, aby kobieta, która przed chwilą wydawała nam się nudna, rzuciła lekką zachętę — by natychmiast względem niej zmieniło się nasze postępowanie. Otocki nie stanowił wyjątku. Za dotychczasowe przykrości mógł otrzymać rekompensatę. I choć przed chwilą poprzysięgał sobie, że nieznajomą co rychlej pożegna — jął śpiesznie wołać taksówkę.
 Pozatem może zaspokoi dręczącą go ciekawość!

14