Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Grzesznica.djvu/90

 — Trza wywąchać kto ona je! Pewnikiem z bogatej rodziny...
 — Gadała, co jutro w dzień wyńdzie... Do telefonu...
 — Niech telefoni!... Ty, matka, udawaj niby nic... a dobrze pilnuj dziewuchę...
 — Chodzić za niom?
 — Furt trzymaj kapę! Równo... świca...
 — A jak co skombinuje? Będzie chciała wiać?
 — To zamkniem frajerkę! A o robocie i tak wszystko wyznała.
 — Jak na tej spowiedzi...
 — No, to czego robić szum i se łamać łeb? Idziem spać, matka!
 Rzuciwsz ten ostatni frazes, apasz lekko skinął głową i począł schodzić ze schodków. Pani Jengutowa powróciła do kuchenki, starając się zamknąć za sobą drzwi możliwie bez hałasu.
 Oboje byli zadowoleni — a niemniej może była zadowolona i panna Ryta — rzekoma Felka — śpiąca obok w pokoju — gdyż nie przeczuwała nowego niebezpieczeństwa, jakie nad nią zawisło.
 A z ust łobuza, kiedy schodził, wypadło zdanie.
 — I forsiaki ci frajerko zabierzem... i jeszcze z ciebie zrobim... kochankę!

84