Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Karjera panny Mańki.djvu/17

 — Bo ja wiem... Możem się pomylił... A napije się pani ze mną koniaku?...
 — Dziękuję, nie pijam — odparła bardziej jeszcze oschle. — Ale panu naleję...
 I zanim stary dżentelmen zdążył zaprotestować, napełniła duży kieliszek.
 — Proszę...
 Spojrzał na nią, uśmiechnął się lekko, poczem wyciągnąwszy z kieszeni banknot pięćdziesięciozłotowy oświadczył:
 — Ja również nie wypiję! A resztę zechce pani zachować dla siebie!
 Pogardliwie odsunęła banknot.
 — Dziękuję, ale nie przyjmuję naddatków!
 Stropił się nieco, poczerwieniał i bąknął.
 — Ależ bynajmniej obrazić nie chciałem!
 — Naturalnie! Tylko zechce łaskawie pan zapamiętać, że nie w każdej drugorzędnej restauracyjce panują te same obyczaje i że nie z każdą bufetową na wszystko sobie pozwolić można!
 Teraz był doprawdy zmięszany, miął w palcach banknot i zupełnie innym tonem tłómaczył:
 — Dała mi pani dobrą naukę... Nie sądziłem... Pani się gniewa? Sam nie wiem, jak mam przeprosić...
 — Wcale...
 — A czy wolno mi będzie tu kiedy wpaść na pogawędkę z panią?...
 — Wstęp do restauracji mają wszyscy o ile płacą, bo kredytu nie udzielamy... Co zaś do rozmowy ze mną...
 W tej chwili paru „badylarzy” z hałasem weszło do szynczku i zbliżywszy się do bufetu uniemożliwili dalszą słowną utarczkę. Starszy pan, skłoniwszy się z szacunkiem Mańce, szybko opuścił „Czerwonego Koguta”.

11