Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/124

 — Nic nam nie zrobi! Mam pewne jego listy i nie złoży skargi, w obawie skandalu.
 Marlicz czuł, że drży cały, a na czole zakropliły mu się perły potu. Teraz dopiero zrozumiał, w jak nie bezpieczną historię wciągała go kochanka.
 — Ależ, to oszustwo! Za taki postępek grozi kil ka lat więzienia!
 — Głupi jesteś! Powtarzam, nic nie grozi! A co się oszustwa tyczy, to nie używaj takich gromkich słów.
 — A jakże to nazwać inaczej?
 — Że mój spryt zatryumfował nad sprytem Pano pulosa. Oto, wszystko.
 — Nigdy się nie zgodzę!
 — To wrócisz na piechotę do kraju!
 Popatrzył na nią chwilę w milczeniu, a później przypomniał sobie, że nie miał własnego grosza.
 — Ach, tak...
 Tamara znów zastosowała swój niezawodny sys tem.
 — Wiecznie, — wymówiła łagodniej — bez żadne go sensu doprowadzasz pomiędzy nami do niemiłych scysji, a później sam przyznajesz, że miałam słusz ność. To samo było w Wilnie, to samo w Warszawie, a obecnie powtarza się i tutaj. Zgóry cię uprzedza łam, że będziesz mi pomocny w dość niebezpiecznej sprawie i teraz nie pora się cofać. Szczególniej... — tu urwała jakby nie chcąc dodać przez delikatność, gdy wy dała na niego sporo pieniędzy i utrzymywała przez ca ły czas — Mniejsza z tym... Wiesz, że nie mamy z czego żyć i musimy zdobyć znaczniejszą sumę. Bemer daje pół miliona. Gdy odtrąci się koszta — liczyła za pewne zadatek, cenę imitacji, oraz wydatki, związane