Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/150

chwilami nie pamiętał nawet w jaki sposób zostały zdobyte pieniądze na zapewnienie tej przyszłości.
 Tak jechali chwilę w milczeniu, gdy wtem Tama ra poruszyła się, niespokojnie, jakby przypomniawszy sobie o czymś.
 — Ach! — zawołała.
 — Cóż takiego?
 — Zupełnie, zapomniałam, że umówiłam się w kasynie z Monsley‘em. Spojrzała na zegarek-branso letkę. — Blisko dwunasta... Będzie na mnie czekał.
 — Znowu z Monsley‘em! — skrzywił sie, nieza dowolony.
 — Niemożliwy jesteś z twoją zazdrością! Miałam do niego pewien interes i już nie mam. Widzisz, rezygnuję z wszelkich z nim interesów, byle ci nie ro bić przykrości.
 — Jakich?
 — Zbyt długo tłumaczyć! Zresztą, powinieneś się domyślić, raczej finansowej natury.
 Choć pojął, że po wygranej od Mongajłły i po zdobyciu upragnionego naszyjnika, Monsley przestał jej być potrzebny, poczerwieniał z zadowolenia. Pod świadomie nienawidził sztywnego i aroganckiego Anglika i był o niego zazdrosny.
 — Więc nie pójdziesz? — zapytał ucieszony.
 — Istotnie, nie mam zamiaru, gdyż nudzi mnie ten bałwan — odrzekła, a Marlicz doznał wrażenia, że ktoś głaszcze go po sercu — nie lubię jednak być niegrzeczna. Należy go zawiadomić, że nie przybędę.
 — Cóż zamierzasz?
 — Może spełnisz tę misję! — rzuciła z filuternym uśmiechem. — Chyba nie będzie ci zbyt przykro? Jak sądzisz, Jerzy?
 Aż podskoczył na siedzeniu i, objąwszy Tamarę,