Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/154

doczekawszy się Tamary, zdala spostrzegł jego postać. Monsley nie grał a stał nieco ukryty za jednym z filarów, zdobiących salę, jakby wyglądając kogoś.
 Bez wahania skierował się w tę stronę. Anglik na jego widok drgnął, ale wnet przybrał obojętną minę i nie wyjął rąk z kieszeni.
 — Ja do pana — począł Jerzy nie zwróciwszy uwagi w pierwszej chwili na to dziwne zachowanie.
 Ironicznie błysnął monokl Anglika.
 — Do mnie? Bardzo mi przyjemnie! — udawał, że nie widzi wyciągniętej do niego ręki Marlicza.
 — Moja żona prosiła mnie, żeby zawiadomić... — ten nadal nie orientował się jeszcze w prowokacyj nym zachowaniu się Monsley‘a.
 — O czym?
 — Że przybyć osobiście nie może, ale już załatwiła wiadomą sprawę i pańska pomoc jej nie będzie potrzebna.
 — Ach tak! Tylko tyle?
 — A cóż miało być więcej?
 — Nic! Czy pan zawsze tak pięknie spełnia po lecenia żony?
 Marlicz raptem poczerwieniał. I to nie podanie ręki i ironiczny ton, i ostatnie niegrzeczne zapytanie. Chyba ślepy nie dojrzałby chęci obrazy. Tego było za wiele.
 — Co to ma znaczyć-? — zawołał podrażnionym tonem.
 Monsley zmierzył go przez monokl jeszcze więcej impertynencko.
 — Powtarzam. Jestem zachwycony, że pan tak świetnie wykonywa zlecenia, szlachetnie urodzony hrabio! — na ostatnich słowach położył nacisk szczególny.