Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/17

niego spogląda i uśmiecha się z politowaniem na widok jego skromnych stawek.
 — Zakładam bank z dwudziestu! — wyrzekł, jak zwykle, gdy doszła kolej do niego.
 — Tak pan nigdy dużo nie wygra! — odezwała się raptem i wydało się Marliczowi, że patrzy na nie go drwiąco.
 Zaczerwienił się gwałtownie.
 — Sądzi pan? — bąknął — W takim razie — zgarnął wszystkie, leżąceprzed nim pieniądze i wysu nął je na środek stołu — wychodzę ze stu pięćdziesięciu!
 — Kryję! — zawołał siedzący obok Marlicza ku piec Rękawiecki — Pani baronowa namówiła młodego człowieka do złego! Zobaczymy, co z tego wyniknie!
 Marlicz czuł, że drżą mu palce, ale starał się opanować. Przeklinał chwilę głupiej próżności. Co będzie jeśli przegra? Rozdał karty i zajrzał szybko w swoje..
 — Dziewięć! — oświadczył.
 — Wygrał pan! — oświadczył Rękawiecki — W banku trzysta złotych! Zabiję jeszcze raz!
 Marlicz ponownie rozdał karty i znowu otworzył abataż. Miał teraz sześćset złotych.
 — Nie biję dalej! — mruknął kupiec — Na pana kolej, panie Przeniczny.
 Przemysłowiec rzucił na stół sześć setek i bez słowa wyciągnął rękę po karty. Marlicz je rozdawał, jak przez mgłę. Miał dwójkę, dokupił do niej szóstkę, podczas gdy przemysłowiec zabastował na siódemce.
 — Znowu pan wygrał! W banku tysiąc dwieście!
 — Hm, — uśmiechnęła się baronowa. Przecież