Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/181

zwykle starannie podmalowane oczy, świadczyły że zaprzątnęły ją raczej poprzednio, zabiegi tualetowe, niźli troska o los kochanka — Jerzy nadal nie widział tego wszystkiego i zaczął ją również zasypywać pocałunkami.
 — Żyję, dla ciebie, żyję!
 Gdy minął ten pierwszy wybuch radości, Tamara pozostając w jego ramionach, nerwowo zapytała:
 — Nie trafił cię?
 — Nietylko nie trafił! — odrzekł z dumą. — Ale ja go postrzeliłem... Wprawdzie nieszkodliwie.
 — Ty, jego?
 — Tak!
 — Przecież on podobno asy strzela w locie? — w jej głosie mimowoli przebiło się niesłychane zdu mienie.
 — Widzisz — począł opowiadać przebieg pojedyn ku — na dobrych chęciach mu nie brakło, ale ślepy traf zrządził inaczej, bo wyznam ci szczerze pojedynkowicz i strzelec ze mnie żaden, a właściwie wcale nie umiem strzelać. Trafiłem go nie mierząc, a gdybym nie trafił, zapewne roztrzaskałby mi głowę bo za pierwszym razem kula przeszła tylko o cal od mego czoła...
 Słuchała tych szczegółów z zapartym oddechem.
 — O cal od czoła! — po czym dała znowu upust swej radości — Co za szczęście. Jakież to barbarzyń stwo, taki pojedynek. O cal od czoła! Jeszcze przebiega mnie dreszcz — gdy o tym pomyślę. Ale nie wspo minajmy o tak okropnyci rzeczach! On — raptem zapytała, — jak zachował się później? Więc tylko lekko ranny?
 — Powtarzam, lekko. A jak się zachował? Nadspodziewanie przyzwoicie i pierwszy wyciągnął rękę