Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/184

 — Nie wzięłam, gdyż miałam do niego całkowite zaufanie...
 — A jeśli zechce to wykorzystać? Czy nie postąpiłaś nieco lekkomyślnie?
 Widocznie te same obawy poczęły trapić Tama rę, gdyż przeszła się nerwowo kilkakrotnie po pokoju.
 — Zatelefonuję do niego — oświadczyła, zbliżając się do telefonicznego aparatu.
 W tej samej jednak chwili, gdy miała ująć do ręki słuchawkę, rozległ się dzwonek u wejściowych drzwi.
 — Bemer! — zawołała z ulgą — Jednak przyszedł. Zaraz sama mu otworzę i posłyszy ode mnie kil ka słówek za to, że się spóźnił!
 Podbiegła do drzwi. Wnet ździwiła się. Nie był to jubiler, a goniec w liberii z jego firmy.
 Podał jej list.
 — Pan szef kazał oddać pani hrabinie!
 — Czemu sam nie przyszedł?
 Chłopak wzruszył ramionami.
 — Nie wiem!
 — Czy mam dać odpowiedź na ten list?
 — Szef oświadczył, że odpowiedzi nie będzie!
 Skłonił się i nie czekając na dalsze zapytania Ta mary, zbiegł ze schodów.
 Wzburzona powróciła do stołowego pokoju, gdzie oczekiwał na nią Jerzy, trzymając list w ręku.
 — Bemer — wyrzekła niespokojnie — zamiast stawić się osobiście, przysłał jakiś list. Nic nie rozumiem, co to znaczy?
 — Czy nie kręci?
 — Zaraz się przekonamy.
 Pośpiesznie rozerwała kopertę, i poczęła czytać