Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/191

jakie... A zebrać trzydzieści tysięcy franków w ciągu dnia nie łatwo..
 Marliczowi znów przebiegły mrówki wzdłuż pleców, takie same jak przed pojedynkiem. A może nawet wolał swoją ówczesną sytuację. Wszak groziła mu tylko śmierć, a teraz skandal, więzienie. Jeśli Bemer złoży skargę do policji, wyda się wszystko. Ich niewyraźna sytuacja, podszywanie się pod miano ludzi zamożnych, fałszywy hrabiowski tytuł.
 — Istotnie potworne! — mruknął — Ale jakaż na to rada
 — Nie znajduję rady!
 — Może pogadać z Mongajłłą? — błysnęła mu raptem myśl — Stary ma pieniądze, gdyby chciał, pożyczyłby trzydzieści tysięcy funtów.
 Wzruszyła ramionami!
 — Nie pożyczy. Doskonale wie, kim jesteś. Zresz tą nie zwracaj się nawet o to do niego. Zawiadomiłby natychmiast Kuzunowa.
 — Może i masz słuszność! Ale, cóż w takim razie pozostaje nam uczynić? Ucieczka?
 — Uciec z Nizzy? Byłoby to może najmądrzejsze wyjście. Sama zastanawiam się nad tym.
 — Spakujemy po cichu kufry i w nocy, dzisiaj znikniemy, zanim Bemer zawiadomi władze!
 — A co dalej? — wyrwało się jej szczerze — Dokąd uciec? Za co? Daleko nie zajedziemy.
 Zagryzł usta.
 Chodziła po pokoju, jakby rozmyślając nad czymś.
 Wyciągnął papierośnicę, wyjął papierosa, zapalił go i głęboko zaciągnął się dymem.
 — Istotnie nie wesoło! — wymówił do chwili.