Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/194

jać przyzwyczajenia do luksusu, trzeba będzie popełnić nowe oszustwo. Jeśli nie tutaj, to gdzieindziej.
 Do czego to wszystko doprowadzi?
 Szczególniej, gdy Tamara już poczyna z nim rozmawiać, jak rozmawiała przed chwilą i może czasami nabiera przekonania, że jest jej tylko kulą u nogi.
 — Straszne!
 Jerzy wzdrygnął się, gdy wiem ktoś głośno zawołał za nim po francusku:
 — Panie hrabio...
 Nie odwrócił się, zapomniawszy nawet obecnie o swoim fałszywym hrabiowskim tytule..
 — Panie hrabio Marlicz! — posłyszał powtórnie i zupełnie wyraźnie.
 Przystanął i obejrzał się ździwiony. Szedł za nim pośpiesznie jakiś wysoki, elegancko ubrany pan i dawał mu ręką znaki, aby się zatrzymał. Poznał go. Był to jeden z Anglików, którzy sekundowali Monsley‘owi.
 — Ja, do hrabiego! — wymówił Anglik, zbliżyw szy się tymczasem — Szedłem do pana do domu, ale skoro napotkałem go, oszczędzi mi to trudu.
 — Ma pan do mnie jakaś sprawę?
 — Tak.
 — Słucham?
 — Mój przyjaciel, sir Edgar Monsley, niedawny pana przeciwnik, prosił koniecznie aby pan zechciał natychmiast go odwiedzić.
 — Ja.... mam odwiedzić pana Monsley‘a?
 — Z całym naciskiem zaznaczył, że jest to sprawa nie cierpiąca zwłoki i leżąca przede wszystkim w pańskim własnym interesie.