Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/204

nazwisko pana, który jest szczęśliwym małżonkiem pięknej hrabiny Marliczowej!
 Tak! Tamara zwracała powszechną uwagę. Mu siała spotkać go z nią w kasynie, lub na promenadzie i tam dowiedziała się nazwiska. Nie było w tym nic tak dalece niezwykłego, tym bardziej, gdy chodzi ło o rodaczkę. Ale...
 — Bardzo mi miło — odrzekł, siląc się na uprzej mą minę, która nie przyszła mu łatwo, wobec stanu, w jakim się znajdował — że pani zwróciła na mnie uwagę! Ale czy mógłbym dowiedzieć się z kolei, z kim mam zaszczyt rozmawiać? Żebym wiedział — wysilił się na żart — komu zawdzięczam ocalenie przed śmiercią pod samochodem.
 — Och! — spojrzała nań dziwnie. — Moje nazwi sko nic panu nie powie i wolę go nie wymieniać. O ile zaś chodzi o ocalenie pana życia, to po raz drugi uszedł pan dziś śmierci.
 — Nie rozumiem?
 — Samochód teraz, a rano pojedynek!
 Drgnął.
 — Skąd pani wie to wszystko? Czyżby wiadomość o moim pojedynku już rozeszła się po Nizzy?
 — Wątpię!
 — W takim razie?
 — Wiem nie tylko to! Wiem o panu znacznie więcej!
 — Mianowicie?
 — Że należy unikać kobiet, niosących zgubę!
 — Co to znaczy?
 — To, co pan słyszy!
 Był teraz zaciekawiony do najwyższego stopnia, ale jednocześnie zniecierpliwiony.