Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/209

— Bardzo proszę, nich pan pozwoli... O, tędy... Przej dziemy do saloniku...
 Nie mógł go nie przyjąć, bez popełnienia niegrze czności. Tylko zastanawiał się, jak „spławić“ nudzia rza, zanim przybędzie Tamara.
 — Oczekuję kogoś! — dodał, gdy znaleźli się tam, sądząc, że to oświadczenie skróci wizytę.
 Mongajłło rozejrzał się po salonie, popatrzył na szczątki fotografii Tamary, nie sprzątnięte jeszcze z dywanu, ale nie powiedział nic, tylko w milczeniu za jął miejsce w fotelu.
 — Czego chce ode mnie, skoro nie zamierza cią gnąć na pijaństwo? — pomyślał Marlicz i postano wił przyśpieszyć zwierzenia kresowca. — Pan do mnie z interesem? — począł.
 Starszy pan sapnął ciężko i popatrzył na Jerze go tak, jak się patrzy na kogoś, komu za chwilę wy rządzi się wielką przykrość.
 — Hm... sam nie wiem, jakby to, kotusik...
 — Słucham?
 — Czekasz na kogoś?
 — Tak!
 — Pani Tamary nie ma w domu?
 — Istotnie! Skąd pan wie? — poczęła go niecier pliwić ta indagacja.
 — Hm... Wiem... Na nią czekasz?
 — Może...
 — Ona nie wróci, kotusik!
 W pierwszej chwili wzruszył ramionami, przypu szczając, że Mongajłło żartuje.
 — Czemuż miałaby nie wrócić?
 Kresowiec kręcił się teraz niespokojnie w fotelu. Wreszcie, wypalił.