Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/22

 — Pani pragnie mnie kupić? — wyrwał mu się mi mowolny okrzyk.
 — Może! — W jej oczach zagrały szmaragdowe błyski. — Proszę prędzej wymienić sumę, gdyż naprawdę śpieszę się do domu!
 Pomyślał chwilę. Wszystko to było nadzwyczajne, ale przecież dziwna kobieta nie stawiała wzamian żad nych warunków. Czyż nie należało skorzystać z pomocy, bez względu z jakiej strony ona przychodziła.
 — Potrzeba mi dwa tysiące dwieście złotych! wymówił.
 — Oto, dwa i pół tysiąca! — szybko wyciągnęła z woreczka zwitek banknotów, zgóry widocznie przygoto wany, jakby już zawczasu Marlicza otaksowała na tę sumę. — Resztę, proszę zatrzymać, przyda się panu..
 — Ależ, pani...
 — Niech pan bierze... — wetknęła mu zwitek banknotów prawie siłą do ręki.
 — Kiedy to zwrócę?
 — Zobaczymy...
 — Jak panią zobaczę?
 — Rychlej, niźli pan tego się spodziewa!
 — Ależ...
 Nie zwracając uwagi na ten wykrzyknik, baronowa uśmiechnęła się zagadkowo, skinęła mu swą ubrylan towaną rączką i szybko oddaliła się do oczekującego ją czerwonego auta.
 — Pani! — zawołał. Ja przecież tak nie mogę...
 W odpowiedzi usłyszał tylko warkot motoru, samochód ruszył, zakręcił i Marlicz pozostał sam na ulicy.
 Chwilę pozostał w zadumie, zastanawiając się nad niezwykłą, przeżytą przygodą. Był ocalony, a jednak dziwny niesmak osiadł mu na dnie duszy. Kim była ta