Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/221

którym prócz niego znajdował się tylko drugi urzędnik, przy oknie ustawiono stół i że zajmuje przy nim miejsce jakaś młoda osóbka.
 Siedziała odwrócona do niego plecami i w pierwszej chwili nie dojrzał jej twarzy.
 — Hm... — pomyślał. — Szef przyjął nową korespondentkę! Ciekawe, że nic o tym nie wspominał!
 Chcąc zachować formy towarzyskiej uprzejmości, zbliżył się do nowej koleżanki, aby jej się przedstawić. Raptem, odwróciła głowę a wtedy szeroko wy trzeszczył oczy ze zdziwienia.
 Przed nim siedziała nieznajoma z Nizzy, ta sama, którą napotkał, wychodząc od Monsley‘a.
 — Cemuż pan tak gapi się na mnie? — roześmia ła się, widząc jego niezbyt mądrą minę. — Wspomniałam panu wtedy, że świat jest mały i spotkamy się jeszcze.
 — No tak, ale tu, w biurze?
 — Dziwi pana, że pracuję w tym biurze i mogę sobie pozwalać na kosztowne zagraniczne wycieczki? Czasami i takie rzeczy bywają możliwe. Pozwoli pan, że przedstawię się panu. Jestem Stella Jedlicka!
 — Panna Jedlicka?
 — No, tak! Córka pańskiego szefa, właściciela tego biura. Nie lubię siedzieć bezczynnie, więc pracuję u ojca...
 Jerzemu rozjaśniło się w głowie.
 — Ach, więc jest pani skuzynowana z Mongajłłą! Widywała go pani w Nizzy i stąd posiada pani o mnie wszystkie szczegóły...
 — Być może! Teraz przyznam się panu w pokorze ducha, że nie jestem jasnowidzącą.
 — Czemuż panią tak zainteresowała moja osoba? — wreszcie rzucił.