Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/226

trzebniejsze informacje. W dalszym ciągu nic nie dał znać po sobie.
 — Ach, tak! — mruknął.
 — Cóż? — zapytała ucieszona jego pozorną obojętnością — Nie sprawia to na panu wrażenia?
 — Najmniejszego! — udawał, że przegląda z zajęciem buchalteryjną książkę.
 — Brawo! — wykrzyknęła — Więc jest pan wyleczony! A ja wahałam się, czy mam to powtórzyć panu.
 — Niesłusznie! — wzruszył ramionami — Cóż mnie obecnie może obchodzić pani Tamara i pan Kuzunow. Ci ludzie dla mnie umarli...
 Radosny uśmiech opromienił twarzyczkę Stelli i przestała mówić o Tamarze.
 Tylko później ździwiła się nieco. Mianowicie, gdy skończyły się biurowe zajęcia i już miał udać się do domu, zaproponowała mu zwykłą wieczorną przechadzkę. Na to otrzymała nieoczekiwaną odpowiedź:
 — Musi pani mi wybaczyć! — rzekł — Ale czuję się dziś fatalnie i nie pójdę na spacer.
 — Co za nagła niedyspozycja? — niezadowolenie odbiło się w jej głosie.
 — Mam migrenę...
 — Tak raptem?
 — Nie, dokucza mi od rana!
 — Czyżby ją wywołała wiadomość o przyjeździe pani Tamary? — rzuciła złośliwie.
 Odwrócił głowę, aby ukryć czerwień, zalewającą jego policzki.
 — Och! — zdobył się na drwiący ton. Jest pani niepoprawna! Wciąż powraca do tego samego tematu.