Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/229

szparę w sztorze...
 Lecz jeszcze nie podnosił broni. Słuchał.
 — Najdroższa! — powtórzył bankier — Naprawdę mnie kochasz?
 — Możesz w to wątpić? — odparła z najczarowniejszym ze swoich uśmiechów.
 — Podła! — mało nie ryknął Marlicz głośno.
 Tymczasem Kuzunow przycisnął ją do siebie.
 — Całkowicie zapomniałaś o nim? Bo z tamtymi łączyły cię interesy tylko. O nich nie jestem zazdrosny.
 — O kim mówisz, — skrzywiła się wzgardliwie. — O Marliczu?
 Skinął głową.
 — O tym durniu! — syknęła ironicznie — Też masz o kim wspominać!
 — Przecież uciekłaś z nim zagranicę!
 — Gdyż zerwałeś ze mną i nie miałam innego wyboru. Zresztą chciałam cię podrażnić. Ale masz najlepszy dowód, że porzuciłam go na pierwsze twoje skinienie...
 — Maro złota...
 — Proszę cię bardzo, żebyś nigdy nie wymieniał jego nazwiska Działa mi to na nerwy. Marlicz, to głupi smarkacz, pajac bez charakteru, a nie mężczyzna. Po stokroć wolę ciebie. Wstydzę się wprost, iż choć przez krótki czas musiałam udawać żonę tego błazna.
 Słowa te tak szczerze wyrwały się Tamarze i tyle w nich zadźwięczało pogardy do osoby niedawnego kochanka, że Kuzunow nie mógł wątpić.
 — Skarbie mój! — zawołał radośnie — Nigdy już nie będzie między nami wzmianki o Marliczu.