Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/230

Uspokoiłaś mnie całkowicie i nie mogłaś mi sprawić większej radości...
 — Ach, tak! — leniwie przeciągnęła się Tamara — Istotnie sprawiam ci tę rodość tanim kosz tem. Ale, dość o tym głupcu! Czy nie uważasz, że czas udać się na spoczynek...
 Kuzunow porwał się z miejsca.
 Od dłuższej chwili przed oczami Marlicza wirowały jakieś krwawe plamy. Wyśmiewała się z niego, gardziła nim i teraz była bezwzględnie szczera. Jeśli jeszcze łudził się, że jej poprzednim postępowaniem powodowały inne, ukryte względy i mimo wszy stko żywiła dla niego odrobinę uczucia teraz rozbite zostały ostatecznie te złudzenia.
 — Pokaże ci ten pajac bez charakteru! — syknął — Nikt cię nie będzie pieścił więcej i nie będziesz okłamywała nikogo więcej!
 Nie wahał się dłużej. Bez szmeru uchylił okno i już miał wsunąć browning w ten otwór, gdy wtem ktoś pochwycił go za rękę.
 — Nie popełni pan morderstwa! — posłyszał szept.
 Drgnął, przestraszony. Początkowo sądził, że to spostrzegł go stróż nocny lub spóźniony przechodzień Ale nie! Przed nim stała kobieta. Rozpoznał ją, wśród mroku.
 Tą kobietą była Stella.
 — Tak! — mówiła dalej cicho — Przyznaję się, śledziłam pana bo już w biurze wydało mi się niena turalne pańskie zachowanie. Na szczęście zdążyłam na czas, żeby przeszkodzić zbrodni.
 — Proszę mnie pozostawić! — daremnie usiłował uwolnić rękę trzymającą browning.
 — Nie!