Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/49

 — Ależ..
 — Uchodi! Nie dam pozwolenia na rozwód, ani papierów! W tej chwili wychodź stąd!...
 — Pan mnie obraża!..
 — Ja... tiebia!...
 Drangiel pochwycił się za tylną kieszeń, jakgdy by chcąc wydobyć browning, a Marlicz zerwał się ze swego miejsca.
 Co miał robić? Przyszły mu na myśl słowa Mon gajłły, że Drangiel po pijanemu jest zdolny do wszy stkiego. Zacząć bójkę i narazić się na postrzelenie? Co o tym wszystkim powiedziałby Kuzunow, który wo góle nie wiadomo jak ustosunkuje się do niego, po niekorzystnym załatwieniu sprawy?
 — Precz! — ryczał tymczasem pijany i wydało si ęMarliczowi, że w jego ręku błyszczy jakiś meta lowy przedmiot.
 — Dobrze, odchodzę! — wymówił cofając się do drzwi — Ale rozmówię się jeszcze z panem, biedy będzie trzeźwy.
 — Won, swołocz!...
 Marlicz zniknął za drzwiami. Pośpiesznie zaczął schodzić ze schodów, zastanawiając się, co ma teraz dalej począć. Skomunikować się z Kuzunowem telefonicznie i opowiedzieć mu wszystko, czy też natychmiast powrócić do Warszawy? A jeżeli Drangiel napisze o swych podejrzeniach dyrektorowi?
 Tak łamał sobie głowę nad sytuacją, w jakiej się znalazł, gdy wtem przy końcu źle oświetlonych schodów na dole zobaczył czyjąś postać, w pierwszej chwili niewyraźną w półmroku.
 — Ma pan papiery? — posłyszał cichy szept
 To baronowa Tamara oczekiwała na niego.