Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/70

szy się ze swego miejsca, zbliżył się do niego.
 Podczas, gdy przyjaciele poczęli się ściskać i ca łować, zimne ciarki przebiegały wzdłuż pleców Marlicza. Stało się to, czego się obawiał najbardziej. Mon gajłło znał widocznie doskonale Kuzunowa i nieszczę ście chciało, że spotkali się tu wszyscy w restauracji „Europejskiej“. Zaraz bomba pęknie.
 — Ten bencwał widział nas w Wilnie! Mieszkał w „Bristolu“! — szepnął, zdławionym głosem, nachylając się do Tamary. — Jest głupi. Obawiam się, że wszystko wypaple!
 — Niemożliwe! — zabrzmiała jej cicha, przestra szona odpowiedź i widział, że zbladła.
 Tymczasem Kuzunow, wypuszczony z niedźwie dzich objęć kresowca, zaprosił go serdecznie do stolika.
 — Chodź, Onufry! Będzie nam bardzo miło! Nie będziesz nam wcale przeszkadzał...
 — Z przyjemnością, kotusik!
 Marlicz najchętniej zapadłby się teraz pod zie mię.
 — Jak tu dać do zrozumienia temu idiocie — myślał niespokojnie — żeby trzymał język za zębami?
 Niestety, było już zapóźno.
 Dyrektor, podprowadziwszy go bliżej, począł przedstawiać:
 — Pan Mongajłło, mój stary przyjaciel... Moja narzeczona... Pan Marlicz, urzędnik mego banku...
 Mongajłło, wprawdzie ucałował wyciągniętą rącz kę Tamary, uśmiechając się z przymusem, nawet klep nął Marlicza po ramieniu, ale wnet na jego obliczu odbiło się zdziwienie.
 — Czyja narzeczona, kotusik?
 — Moja! — z uśmiechem powtórzył Kuzunow,