Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/76

mój temat a obecnie? Kuzunow ma długie ręce będzie się mścił...
 — Czyżby?
 — Jestem przekonana! Znam go dobrze Gotów zwrócić uwagę policji na wypadek w Wilnie!
 Marlicz zbladł.
 — Będzie się obawiał kompromitacji!
 — Może! Zresztą nic nie udowodni! Drangiel — wymówiła z zawziętością — przecież sam odebrał so bie życie! W każdym razie, moglibyśmy być narażeni na policyjne dochodzenie, a tego lepiej uniknąć! Nie chcę być zamieszana w nowy, nieprzyjemny proces!
 — A żeby wszyscy diabli porwali tego przeklętego Mongajłłę — zawołał z wybuchem gniewu. — Czyż mogłem kiedy przypuścić że przez tego dziada rozbije się wszystko! Po co się z nim wdawałem?
 Wzruszyła ramionami.
 — Raz ci już powiedziałam, że nie należy myśleć o tym co się stało i co się nie odstanie, a o tym, jak postąpić obecnie. Na przyszłość będziesz miał naukę, żeby z nieznajomymi nie zawierać zbytecznych przyjaźni, bo to pociąga nieobliczalne konsekwencje. Ale, pozostawmy w spokoju Mongajłłę. Powtarzam, musimy jaknajprędzej opuścić Warszawę w ciągu najbliższych dni. Gotowa jestem sprzedać za grosze wszystko, co posiadam, byle wyjechać jaknajprędzej.
 Znów popatrzyła melancholijnie na luksusowe, stylowe meble, kosztowne dywany i obrazy, zdobiące salonik, a zakupione przez Kuzunowa.
 — Dokąd zamierzasz wyjechać?
 — Przecież nie pozostanę w kraju. Plotka rychło dotrze tu wszędzie i uniemożliwi wszelkie zamiary. Należy wyjechać zagranicę. Tylko tam są ludzie