Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/77

bogaci, a ja nie zrezygnowałam jeszcze ze zdobycia majątku. Tutaj go nie zdobędę i nie nawinie mi się drugi Kuzunow. A ja nie umiem się ograniczać. Ko cham złoto, kocham to wszystko, co w życiu pieniądz może zapewnić.
 Drgnął. To, co szczerze wyrwało się teraz z ust Tamary, napełniło go mimowolnym lękiem i nie rozumiał w tym wszystkim dobrze swojej roli.
 — Ty pojedziesz? — szepnął — A ja...
 — Pojedziemy razem! Czy władasz francuskim?
 — Zupełnie biegle! — odparł, gdyż mówił popra wnie w tym języku. — Ale jakże mogę z tobą pojechać, kiedy nie mam grosza.
 — Mam trochę pieniędzy..
 — Tamaro!...
 — Pozostało mi jakieś osiem tysięcy złotych poczęła obliczać, nie zwróciwszy uwagi na jego wykrzyknik. — Miałabym więcej, ale — tu urwała, nie chcąc wspominać, że oddała Marliczowi dwa i pół ty siąca, które w gruncie nie przyniosły jej żadnej korzyści. — Mniejsza z tym... Więc osiem tysięcy. — O ile dodać do tego, to co otrzymam ze sprzedaży rzeczy, zapewne kilka tysięcy, bo są to przedmioty w każdym razie wartościowe, nawet gdyby je sprzedać za połowę ceny, sądzę, że zbiorę około dwunastu tysięcy! To wystarczy nam, na początku, zagranicą.
 — Ależ, Tamaro! — powtórzył. — Przecież nie mo gę jechać za twoje pieniądze!
 — Głupi jesteś! — raptem pochyliła się do nie go i pocałowała go w policzek.. — Naprawdę jesteś głupi.
 — Posłuchaj! — wysuwał nowe zastrzeżenia — Dwanaście tysięcy, suma wcale ładna i trudno ją zdo być. Lecz, zagranicą, gdy nie będę zarabiał, rozej-