Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/82

nienia. — Tamara nie jest Kleopatrą! — pomyślał — a ja jestem głupcem! Iluż na moim miejscu, zgodziłoby się ślepo pójść za nią! Musi mnie kochać, skoro zabiera mnie ze sobą, a jeśli zaproponuje coś takiego, czego nie będę mógł wykonać, zawsze będzie czas się cofnąć!
 Niestety nie pamiętał czy nie chciał pamiętać, ze w podobny sposób uspakajał swe sumienie w Wilnie i że kosztowało go to utratę posady złączoną z wykolejeniem. Nie pamiętał, a gdy powstał z miejsca, aby podążyć za Tamarą do sypialni, tylko zapytał:
 — Dokąd pojedziemy?
 — Do Paryża! — odparła. — A jeśli tam nie za stanę tego, o kim wspomniałam, to dalej... do Nizzy...
 — Do Paryża — Nizzy...
 — Tak! Dam ci pieniądze, musisz się zająć przy gotowaniami do wyjazdu. Ja przez ten czas zlikwidu ję mieszkanie i postaram się jaknajwięcej sprzedać rzeczy.
 — Dobrze!
 — Musimy wyjechać jaknajprędzej, bo Kuzunow... — tu urwała, a na jej twarzy odbił się pewien lęk, że dyrektor może pokrzyżować te zamiary.
 Znikli w sypialni.
 Tymczasem Kuzunow, powróciwszy do domu, ofuknął, chyba pierwszy raz w życiu lokaja, który uprzejmie zapytywał, czy mu czego nie trzeba, po czym, — zamknąwszy się w swoim gabinecie, długo nerwowymi krokami chodził po pokoju.
 Wreszcie opadł na fotel.
 A wówczas, nikt nie poznałby w tym, w przecią gu godziny postarzałym mężczyźnie, siedzącym nie ruchomo, z błędnym, utkwionym przed siebie wzrokiem, zazwyczaj sztywnego i opanowanego Kuzuno-