Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/85

nąc, ze nieboszczyk, ojciec Marlicza był skromnym urzędnikiem kolejowym. — Bardzo znakomity ród! Co prawda, każdy Polak za granicą usiłuje udawać hra biego, ale nie w tym rzecz! Musimy uchodzić za mał żeństwo, a mnie potrzebny jest tytuł. Dla tego ozdobiłam cię dziewięciopałkową koroną!
 — I rychło będziemy tym małżeństwem?
 — O, napewno!...
 Musiała jednak mieć poważniejsze troski na gło wie, niż wyznaczenie bliższej daty ślubu, gdyż kiedy, Marlicz pytał o to, wnet zmieniała temat rozmowy.
 Natomiast często opuszczała hotel, pod pozorem załatwienia różnych spraw na mieście, a gdy powra cała, mógł zauważyć, że jest zdenerwowana.
 Gdy ją zapytywał o przyczynę podniecenia, odpo wiadała krótko:
 — Nie mogę odnaleźć kogoś, na kim mi zależy...
 — Czy to ta osoba — starał się wyciągnąć bliższych szczegółów, — z którą cię wiąże ów poważ ny i niebezpieczny interes, o jakim wspomniałaś w Warszawie?
 — Może!
 — A kiedy mnie poinformujesz o wszystkim?
 — Dowiesz się w swoim czasie.
 Tamara w swych odpowiedziach bywała lokoniczna. Więcej jeszcze. Prócz szalonych nocy, w których wyładowywał się jej niepohamowany tempera ment, traktowała Marlicza, jako podrzędnego pionka, który, słuchał jej się ślepo. Niestety, nie zwracał na to uwagi, całkowicie opanowany namiętnością do Ta mary i oszołomiony luksusowym życiem do jakiego dotychczas nie przywykł. Żył całkowicie za jej pieniądze i dziwić się tylko należało jego naiwności, że nie pojmował dobrze swojej roli.