przymierzach i związkach, a zwłaszcza w kwestji zawierania związków małżeńskich.
Niepodobna silniej w akcie dyplomatycznym wyrazić szału dla zmarłej. Oddaje się król ze związanemi rękami i nogami do rozporządzenia jej krewnych, nawet co do wyboru przyszłej małżonki. Ktoby wątpił o impulsywności natury Kazimierza, czego już jeden mieliśmy dowód w przygodzie z Klarą Zach, otrzymuje obecnie tegoż całkowite potwierdzenie.
Ze względu na skutki międzynarodowe podobnego „oddania się żałości erotycznej“ możnaby nazwać wielkiego króla naszego — Werterem czy Gustawem — XIV w.
Lecz wszelkie uczucia i porywy impulsywne przechodzą bardzo szybko.
W kronice znów czytamy:
„Niezadowolony ze zwykłych nałożnic Kazimierz Wielki, pewną Czeszkę szlachetną, imieniem Rokiczanę, okazałej i rzadkiej piękności, z Pragi, dokąd często jeździł i dłużej bawić przywykł, sprowadzoną, pod tę porę sobie zjednał i przez pożycie z nią głośniejszym się stał z występków swoich i obcych“.
Pod pomienionemi słowami historyk rozumie następujące.
