wszystkiego i ma kajać się publicznie, albo zostanie wziętą na turtury.
Podsądna chętnie się przyznała, iż mimo ślubu czystości wyszła zamąż i miała dwoje dzieci. Dalej, iż w młodości pobiła swą matkę, za które to przestępstwo osobiście udzielił rozgrzeszenia papież Eugenjusz IV, i w tym celu jeździła do Rzymu, a nawet przyjmowała po stronie papieża udział w jakiejś bitwie, lecz więcej nie chciała mówić ni słowa.
— Lecz kim pani jest? — pytano.
— Jestem Dziewicą Francji, która zbawiła ojczyznę! — brzmiała odpowiedź.
— Ależ ją spalono na stosie! Są tego świadkowie!
— A jednak żyję!
— I z panią tak trzeba będzie postąpić!
— Spróbujcie! Mój lud wam na to odpowie!
Istotnie poczciwy ludek paryski na wieść o „nowej krzywdzie Dziewicy“, tak jął się burzyć i awanturować, że zacni sędziowie, mimo całej ochoty załatwienia się z samozwanką inaczej — musieli jej zwrócić wolność, a nawet uprzejmie prosić, by wyjechała z Paryża i nadal zachowywała spokojnie.
Jest to bodaj jedyny w dziejach fakt historji, aby oszustowi, udało się, mimo głębokie-
