Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/146

—   140   —

wy to rozwiążanie i stała teraz przed Fitzkiem złamana i przygnębiona. I nie wiadomo, jak długo pozostałaby tak, gdyby nagle niespodziewany wypadek nie wyrwał jej z tego odrętwienia.
 Koło bramy zamkowej wszczął się jakiś rumor i ozwały się tam ożywione głosy.
 Garbus zbliżył się do okna.
 — Ktoś przybył do zamku! — wymówił z niepojem — Ale, kto? Wnet się dowiemy, bo hajduk biegnie od strażnicy w tę stronę...
 Oderwała ręce od twarzy. Fitzke otworzył okno i wychylił się przez nie.
 — Któż przybył? — zapytał hajduka, nie czekając nawet, póki ten przybędzie do komnaty.
 — Książę Gabor! — zabrzmiała odpowiedź — Pragnie widzieć, miłościwą panią!
 — Gabor? — powtórzyła z lękiem — Cóż go sprowadza?
 Fitzke, tymczasem wypytywał dalej.
 — Czy z licznym przybył orszakiem?
 — Nie! Ledwie kilku towarzyszy mu ludzi!
 — Ach, tak...
 Hrabina niespokojnie patrzyła na garbusa, swego zaufanego doradcę. Wieść o przybyciu krewniaka, wobec którego czuła się z wielu względów winną, kazała jej zapomnieć na chwilę nawet o utraconej urodzie. Toć Gabor był przyjacielem Górki i a nuż młody szlachcic polski już się z nim złączył.
 — Wpuścić go?
 — Miłościwa pani! — rozważał garbus, pojąwszy jej wahanie — Jeśli książę Gabor przybywa z kilku tylko ludźmi, nie jest groźny i napewno Polak nie złączył