Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/23

—   17   —

może paść podobnie ordynarne przekleństwo. — Ja z dziadem koniec zrobię! Przywiedź go!
 Pobiegła przodem.
 Zaiste, dziwnie przedstawiała się komnata, w której hrabina zamierzała przyjąć tajemniczego, starego człowieka. Mieściła się w narożnej baszcie, była okrągła i pozbawiona wszelkich sprzętów. Wydawało się, że nikt do niej nigdy nie zagląda, gdyż pajęczyna wiła się po ścianach, a kurz gromadził po kątach. Zazwyczaj stała zamknięta i pod najsurowszą karą zabronione zostało do niej zazierać. Lecz, gdy Elżbieta Nadasdy znalazła się w tej osobliwej izbie, jakiś wyraz złośliwego triumfu zarysował się na jej twarzy.
 — A terem tiszen! — powtórzyła.
 W sąsiednim, prowadzącym do izby korytarzu, rozległy się kroki. Gniew z twarzy hrabiny znikł, a zastąpił go pozornie łagodny wyraz.
 Na progu komnaty pojawił się stary mężczyzna, a wślad za nim garbus.
 — Podejdźcie bliżej! — wyrzekła piękna pani uprzejmie. — Cóż was sprowadza?
 Stary człowiek postąpił naprzód kilka kroków. Tymczasem Fitzke zbliżył się do jednej z gołych ścian i wsparł się o nią dłonią.
 Nieznajomy raptem runął na kolana.
 — Oddaj mi jasna hrabino, Ilonę! — zawołał potężnym głosem.
 Patrzyła na niego, jak się patrzy na obłąkańca i lekko, niby ze ździwieniem poruszyły się jej ramiona.
 — Gadacie nieprzytomnie, człowieku! Jaka Ilona! Śród moich dworek niema takiej dziewczyny!