Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Krwawa hrabina.djvu/24

—   18   —

 — Nie dworka... Nie dworka — powtarzał coraz więcej wzburzony. — Ale ona tu jest....
 — Nic mi o tem niewiadomo!
 — Jest, jasno hrabino! Wyście ją porwali i więzicie w tym zamku! Na własne oczy widziałem waszych ludzi, gdy ją uwozili! I ten garbus przeklęty był śród waszych hajduków — wskazał na Fitzka.
 — Oszaleliście?
 — Nie oszalałem jeszcze, choć czuję, że oszaleję. I pocoście ją porwali. Ona biedna, na okup nie ma..... Co chcecie z nią zrobić? Zaklinam was, miłościwa pani, powiedzcie.....
 — Powtarzam wam, nieszczęsny człowieku, żeście oszaleli...
 Jego nagle porwał gniew.
 — Zaprzeczacie! Daremne są tu moje błagania! Lecz ta sprawa nie ujdzie wam tak bezkarnie, hrabino. Myślicie, że Ilona nie jest ze znakomitego rodu i nie znajdzie się nikt, żeby za nią się ująć? Nie moja ona córka, ale będę chodził wszędzie i szukał na was pomsty...
 — Zgrozicie?
 — Za jej śmierć, wy śmierć poniesiecie, krwawa hrabino.
 — Ach, tak...
 Nagle stała się rzecz nieoczekiwana. Elżbieta dała jakiś znak garbusowi, poczem odskoczyła w tył o kilka kroków. Fitzke wsparł się o ścianę, a w tejże chwili z pod starego osunęła się podłoga.
 — Jezus, Marja! — miał tylko czas wykrzyknąć i runął w niespodzianie rozwartą przepaść. Jeszcze sekunda, a podłoga powróciła na swe miejsce i w izbie wygląda-